รายการพายุหมุนเขตร้อนที่มีความรุนแรงสูงสุดเป็นเพียงพายุดีเปรสชัน โดยอาจเป็นพายุที่มีรหัสเรียกตามหลังด้วยตัวอักษร W โดยศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วม หรืออาจได้รับชื่อท้องถิ่นจากสำนักงานบริหารบรรยากาศ ธรณีฟิสิกส์ และดาราศาสตร์แห่งฟิลิปปินส์ (PAGASA) แต่ไม่ถูกตั้งชื่อตามเกณฑ์ของกรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่น (JMA) ซึ่งหน่วยงานดังกล่าวระบุเพียงแต่คำว่า TD (Tropical Depression) หรือพายุดีเปรสชันเท่านั้น

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 01W

วันที่ 1 เมษายน กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นและศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วม ได้เฝ้าติดตามบริเวณความกดอากาศต่ำ ที่ก่อตัวขึ้นในทะเลจีนใต้ ห่างจากชายฝั่งนครโฮจิมินห์ ประเทศเวียดนาม ไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ประมาณ 535 กิโลเมตร[65] ต่อมาทั้งสองหน่วยงานได้ออกแถลงการณ์โดยทันทีที่ระบบพัฒนาขึ้นเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน ซึ่งนับเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกแรกของฤดูกาล พ.ศ. 2554[66] จากการเฝ้าติดตามพบว่า พายุดีเปรสชันเขตร้อนมีการพัฒนาและเคลื่อนตัวหมุนเป็นวงกลม[67] ต่อมากรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้เริ่มออกคำเตือนการก่อตัวของพายุหมุนเขตร้อนแก่พายุดังกล่าว[68] เช้าวันที่ 2 เมษายน ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้ให้รหัสเรียกแก่พายุดีเปรสชันเขตร้อนว่า 01W[69] อย่างไรก็ดี ภายในไม่กี่ชั่วโมง พายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกนี้เริ่มสูญเสียการพาความร้อนไป เมื่อลมเฉือนเข้ามามีผลกระทบกับระบบ ซึ่งทำให้พายุไม่สามารถทวีกำลังรุนแรงขึ้นได้ ในขณะที่การเคลื่อนตัวของพายุนี้เกือบจะไม่เคลื่อนไปไหน[70] เมื่อไม่มีการพาความร้อนหลงเหลืออยู่ ในวันที่ 3 เมษายน พายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกนี้จึงได้อ่อนกำลังลงเป็นหย่อมความกดอากาศต่ำ[71] อย่างไรก็ตาม กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นยังคงเฝ้าติดตามระบบดังกล่าวในฐานะพายุดีเปรสชันเขตร้อนต่อไปอีกวันหนึ่ง ก่อนออกคำเตือนภัยพายุลูกนี้เป็นครั้งสุดท้าย[72]

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 02W

ในวันที่ 30 มีนาคม กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้เริ่มเฝ้าติดตามหย่อมความกดอากาศต่ำ ที่ตั้งอยู่บริเวณทางตะวันตกเฉียงใต้ของเกาะยาป[73] ในวันที่ 2 กันยายน ระบบเริ่มมีการไหลเวียนระดับต่ำ แม้การพาความร้อนของระบบจะยังดูไม่เป็นระเบียบนักก็ตาม หย่อมความกดอากาศต่ำดังกล่าวได้แสดงการไหลออกอย่างดี ภายในบริเวณที่มีลมเฉือนกำลังอ่อน จึงมีการคาดว่าหย่อมดังกล่าวจะพัฒนาขึ้นต่อไปในช่วงอีกหลายวันข้างหน้า ในขณะที่กำลังเคลื่อนตัวเลี้ยวไปทางตะวันตกเฉียงเหนือเฉตะวันตก[74] หลังพายุได้หยุดชะงักลงชั่วคราวในช่วงเช้าวันที่ 3 เมษายน พายุได้เปลี่ยนทิศทางการเคลื่อนตัวไปทางตะวันออก นอกเหนือจากนี้ กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้พิเคราะห์แล้วว่า ระบบหย่อมความกดอากาศต่ำดังกล่าว มีศักยภาพเพียงพอที่จะประกาศให้เป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน ในขณะที่ระบบอยู่ทางด้านตะวันตกของเส้นเมริเดียนที่ 135 องศาตะวันออก ส่วนสำนักงานบริหารบรรยากาศ ธรณีฟิสิกส์ และดาราศาสตร์แห่งฟิลิปปินส์ ก็ได้เริ่มออกการประกาศเตือนภัยกับพายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกนี้ด้วยเช่นกัน โดยให้ชื่อกับระบบว่า อามัง (Amang)[75] วันที่ 4 เมษายน ในขณะที่พายุกำลังเคลื่อนตัวไปทางตะวันออกเฉียงเหนืออยู่นั้น ในที่สุดศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้ประกาศให้ระบบเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน และให้รหัสเรียกว่า 02W อย่างไรก็ตาม เนื่องจากแนวปะทะอากาศที่กำลังสลายตัวอยู่ทางตะวันตกของพายุนั้น ได้ส่งผลให้พายุลูกนี้เข้าสู่กระบวนการเปลี่ยนผ่านเป็นพายุหมุนนอกเขตร้อน[76]

พายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกที่ 5

ในช่วงเย็นวันที่ 31 พฤษภาคม กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นระบุว่าหย่อมความกดอากาศต่ำทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน

พายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกที่ 7

วันที่ 15 มิถุนายน หย่อมความกดอากาศต่ำก่อตัวขึ้น บริเวณทางตะวันตกของเกาะปาลาวัน ประเทศฟิลิปปินส์

พายุดีเปรสชันเขตร้อนโกริง

วันที่ 9 กรกฎาคม หย่อมความกดอากาศต่ำก่อตัวขึ้นบริเวณทางตะวันออกของจังหวัดเอาโรราของประเทศฟิลิปปินส์

พายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกที่ 14

กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่น รายงานว่ามีพายุดีเปรสชันเขตร้อนก่อตัวขึ้นบริเวณอ่าวตังเกี๋ย ใกล้กับมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน จากนั้นพายุดีเปรสชันเขตร้อนก็สลายตัวอย่างรวดเร็วหลังจากก่อตัวขึ้นเพียง 6 ชั่วโมง

พายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกที่ 15

กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นรายงานว่าพายุดีเปรสชันเขตร้อนก่อตัวขึ้นบริเวณมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน หลังจากนั้นพายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกนี้ได้สลายตัวไป

พายุดีเปรสชันเขตร้อนลันโด

พายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกที่ 19

ในช่วงวันที่ 3 สิงหาคม พายุดีเปรสชันเขตร้อนได้ก่อตัวขึ้นบริเวณใกล้กับเกาะโบนิน และเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ อย่างช้า ๆ ต่อมาในช่วงสายของวันที่ 4 สิงหาคมพายุดีเปรสชันเขตร้อนก็ได้สลายตัวไปบริเวณคาบสมุทรกี

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 13W

ช่วงสายของวันที่ 8 สิงหาคม กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้ปรับระดับความกดอากาศต่ำเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน ขณะที่ระบบอยู่ใกล้กับเกาะกวม

พายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกที่ 21

ช่วงวันที่ 8 สิงหาคม กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นปรับระดับความกดอากาศต่ำเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน ขณะที่มันอยู่บริเวณใกล้กับเกาะมินะมิโตะริชิมะ[77] หลังจากนั้นมันค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ จนวันที่ 10 สิงหาคม มันจึงค่อย ๆ สลายตัวไป[78]

พายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกที่ 22

ในวันที่ 19 สิงหาคม หย่อมความกดอากาศต่ำได้ก่อตัวขึ้นทางตะวันออกเฉียงเหนือของเกาะกวม[79]

พายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกที่ 29

วันที่ 14 กันยายน กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้เริ่มเฝ้าสังเกตการณ์พายุดีเปรสชันเขตร้อน แต่เนื่องจากมันไม่มีกำลังพอที่จะกลายเป็นพายุขนาดใหญ่ได้ ทำให้กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นหยุดติดตามพายุลูกนี้ในวันที่ 15 กันยายน[80]

พายุดีเปรสชันเขตร้อนลูกที่ 34

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 24W

ในวันที่ 5 พฤศจิกายน มีการพบหย่อมความกดอากาศต่ำก่อตัวขึ้นทางตะวันออกของประเทศฟิลิปปินส์ ต่อมาในวันที่ 6 พฤศจิกายน หย่อมความกดอากาศต่ำเริ่มเคลื่อนตัวไปทางตะวันตกและเริ่มเข้าใกล้ประเทศเวียดนาม ในวันที่ 7 พฤศจิกายน หย่อมความกดอากาศต่ำเริ่มได้รับการตรวจสอบจากศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วม (JTWC) และถูกประกาศการแจ้งเตือนการก่อตัวของพายุไซโคลนเขตร้อน (TCFA) ในวันเดียวกันนั้น ต่อมา JTWC ได้เพิ่มระดับความรุนแรงของหย่อมความกดอากาศต่ำขึ้นเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อนและใช้รหัสเรียก 24W กับระบบ ในตอนเย็น กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่น (JMA) ก็ประกาศเพิ่มระดับความรุนแรงของระบบเช่นกัน จนวันที่ 8 พฤศจิกายน JTWC ได้ออกคำเตือนฉบับสุดท้ายเกี่ยวกับระบบเนื่องจากมันเริ่มอ่อนกำลังลง จากมวลอากาศเย็นที่อยู่ทางเหนือของพายุ และในวันที่ 10 พฤศจิกายน JMA รายงานว่าระบบได้อ่อนกำลังลงเป็นหย่อมความกดอากาศต่ำ

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 25W

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 26W